Nowe hobby

Nie, nie porzuciłam ceramiki. Nie ma mowy! ;o)

Niestety ja nie potrafię tak jak Nanda lepić w domu. Także jak pracownia zamyka swe podwoje na wakacje, ceramikę zawieszam na kołku (a dokładniej to składuję w garażu). I choć co roku obiecuję sobie, że w te wakacje będzie inaczej, to zawsze jest jak zwykle, czyli po 2-3 miesiącach wakacji odkurzam pudła i zawożę je bez zaglądania do pracowni z powrotem. ;o) I co roku trudno mi się zebrać, żeby pojechać pierwszy raz, a później żałuję każdych opuszczonych zajęć. W tym roku jest jeszcze gorzej, bo wróciłam we wrześniu do pracy i jeszcze nie do końca ułożyłam sobie puzzle: praca-dom-dziecko-czas na spanie – czas dla siebie. Wciąż nie znalazłam miejsca na puzzel ceramika. ;o( Ale nie ustaję w kombinowaniu jak to wszystko ułożyć, więc na pewno na bloga powrócą posty ceramiczne i nie zabraknie zdjęć nowych ulepków. :o) Niedługo…

A na razie…

Na razie bawię się w szycie. Niezbyt to oryginalne. Mam szyjących ubranka, zabawki czy kocyki dla swoich i nieswoich dzieci jest w sieci multum. Ja nie mam ambicji, żeby rozkręcić szyciową manufakturę. Po prostu spełniam swoje stare marzenie. :o) Nie trzeba mieć samych oryginalnych marzeń. ;oP

W osiedlowym Klubie Mam, do którego zaglądałam regularnie kiedy jeszcze byłam z moim Małym w domu, odbywały się - wśród wielu innych - także zajęcia z szycia. Nie uczestniczyłam w nich wprawdzie zbyt aktywnie, bo moje dziecko wymagało stałej uwagi i bałam się, że kiedyś sobie palec przyszyje do jakiejś podusi czy pluszaka, ale dały mi impuls do zakupu maszyny i podjęcia pierwszych prób samodzielnego szycia. Nie bez znaczenia było również poznanie w Klubie dwóch mam z Pracowni Szeluszki, które chętnie dzieliły się swoim doświadczeniem w szyciu i udzielały rad początkującym. :o)

Udało mi się popełnić kilka mniej lub bardziej udanych prac. Jeszcze więcej projektów pozostało z różnych powodów nieskończonych. Jednak ostatnio mam większą motywację i powera. :o) A było tak:

Od września w Klubie zaczęły się wieczorne zajęcia z szycia. Dla pracującej mamy idealnie. ;o) Zapisałam się więc i pilnie chodziłam. Na drugim spotkaniu szyłyśmy misie. I moja córa tego misia pokochała z całego serca. Nosi go, tuli, wozi w wózeczku. Nie rozstaje się z nim praktycznie. LOL Miód na matczyne serce i ogrom motywacji do dalszej pracy. ;o)

Niestety zajęcia trwały tylko przez miesiąc. Teraz zostały zawieszone z powodu niskiej frekwencji, ale ja jadę na euforycznym haju i mam ambicje przynajmniej raz w tygodniu siąść do maszyny i szyć. Pomysłów multum w głowie się kłębi. Zobaczymy jak będzie z realizacją. ;o)

Trzymajcie kciuki, bo z konsekwencją u mnie kiepsko. :oP
A rzeczony miś wygląda tak: